معارضه لقصيدة يا شعبى يا بيبى للشاعر أحمد فؤاد نجم

قصايدك مريره ....
بترسم وجعنا تجيب الجنان
و لكن يا شاعر
زمنهم ما شاعر ...
بحالنا و سكتنا دا فاق الخيال
ف فكك يا سيدنا....
من اللى ف راسك و للملم خلاصك
و لمّ الكلام
تفوّق شعوبنا
يقوموا يثوروا على اللى طاحنهم ...
دا شيىء م المحال
دا مهما نحاول نصحصح سنينهم
و نعمل عشانهم تعبنا اهو سايح ...
و رايح فشوش
كبير أو صغير تلامه تحير ...
و لا بيفرقوش
شجاعه كسيحه ..
و عجبى عليهم ملاين كتيره...
بنفس الوشوش
تشوفهم ندامه يربوا الخيانه..
ف جيوبهم و يبقوا عيال قراقوش
و آخر خيابه و وكسه كبيره و حالهم دا حال
يا أحمد فؤاد....
شعوبنا ف ممات بيوتنا مقابر
هدومنا كفن
و حتى اللى قادر مكسّل مكابر
و قابض تمنا...
ضميره عفن
بنشرب ونأكل ونقبل تتسمم جتتنا المعونه
بقينا لمامه و هجس و عفانه
و شاحه الصابونه
شبابنا مسخس فى زحمة همومنا.....
و غيرنا ياسيدى حياتهم ترف
بياكلوا ف حياتنا...
و يحلّوا بولادنا و هم عشتهم ....
مورانو ونجف
إلاهى ياربى يصيبهم جزام ...
يأرأض عضامهم أشوفهم تحف
ما يلقوا دواهم
و يبكوا بلاهم
و يبقى طبيبهم عديم الشرف
يلفوا يدوروا ف طوارق عياده...
ما فيها سرنجه ....
لا وسطه لروشته لهم تتصرف
لا بنج لا قطنه نضيفه....
و سراير تغم و زباله و حالتها أرف
ساعتها راح أكتب أغانى تجلجل ....
شماته ف جنابهم ....
و حا اعمل فرح