إحساس غريب كلنا حسينا بيه فى مصر بعد ماتش مصر والجزايراللى كان فى السودان، وهو أننا موجودون على جزيرة معزولة عن الناس فى بقيت العالم، والإحساس ده جالنا بعد الأحداث الشهيرة فى السودان بعد الماتش ولما لقينا نفسنا بننفخ فى قربة مقطوعة وإن مافيش حد سامعنا ولا مهتم بينا ولا باللى حصلنا، والأكتر من ده لما لقينا العالم كله بما فيهم العرب واخدين موقف مننا وكأننا احنا اللى عملنا شغب أو اتعدينا عليهم، وماعدَّاش غير كام يوم ولقينا الكابوس اللى كنا خايفين منه وبنحاول نبعد عنه لقيناه بيتحقق فعلا وهو أن مصر تقابل الجزاير تانى خصوصا فى الوقت ده، والمرة دى كانت مختلفة شوية لأنى حسيت أننا شبه استعدينا للموضوع وبالذات فى الإعلام الرياضى وكان باين أوى أن معظم الإعلاميين كانو بيتكلمو بحذر وبحرص، يمكن شوية منهم كانو خايفين اننا نتغلب لأن ساعتها مش هايبقى لنا عين نتلكم معاهم تانى، والشوية التانيين ماكانوش عايزين يعملو شحن للجمهور زى المرة اللى فاتت، وبدأ الكابوس قصدى الماتش والناس عايزة تصحى من الكابوس بسرعة وعدت الساعة ونص وعدى معاها الكابوس اللى الكل كان خايفين منه واتحول الكابوس لحلم جميل بيتحقق للناس، وبعد ما كنا عايشين على جزيرة مهجورة الناس مش مهتمة بيها بقينا عايشين على جزيرة كل الناس معجبة بيها وبتتفرج عليها وعلى السعادة اللى الناس فيها بالرغم من الهموم والمشاكل اللى فيها، وبقى كل العالم مالوش سيرة غير مصر واللى عملته فى الجزاير، وللأسف بقى ماتش ممكن يخلينا عايشين فى جزيرة مهجورة وماتش يخلينا نعلِّم الجزاير انهم يحترمونا. هو ده حالنا (كورة تودينا وكورة تجيبنا. ) * مدير حسابات بشركة أدوية بيطرية
