يلعن أبو النكتة

بيقولك إن الضحك لا يعرف حدوداً فى اللغة, فهو مفهوم فى العالم كله بمعنى لو ضحك يابانى يفهم العربى والهندى والموزبيقى إنه بيضحك، وبيقولك كمان إن المصرى ابن نكته وبيحب الضحك جدا، بيستخدم النكته فى كل حاجة، وبيهرب بها من مشاكله، وبيحترف الموضوع ده كمان زى ما تقول كده واخده وراثة من جدوده.
وفى رمضان بيحب المصريين يتسلوا بعد الفطار، بدأت من زمان بالفوازير اللى خدت وقتها مع المصريين سنة ورا سنة، لغاية لما انتهت، وبدأ بعدها برنامج الكاميرا الخفية اللى عمل ضجة فى رمضان، وبقى سمه من سمات رمضان المصرى، حتى أن موسيقى تتر البرنامج بقت بتفكرنا برمضان، والموضوع ابتدى يزيد ويتحول لغاية لما وصلنا لمبدأ مهم عند صناع برامج رمضان وهو:
المقالب
اكتشفوا أن المصريين بيحبوا المقالب وخلاص، فابتدأ الموضوع يبقى صنعة – صنعة المقالب.
المشكلة دلوقتى ان الحال وصل لدرجة إن برامج رمضان بقى أكتر من نصها مقالب فى الشارع فى أستديو.. مقالب فى الناس اللى فى الشارع، مقالب مع مشاهير، مقالب مع ناس عاوزه تعمل مقالب فى أصحابها!!
وفضل يزيد الموضوع لغاية لما بقوا مش لاقيين حاجة أو حد يعملوا له مقلب، ابتدوا يفكروا قالك نشوف الناس بتحلم بأيه أو بتتألم من إيه ونتريق عليه، فقال لك ناس كتير بتدور على وظائف، احنا نعمل إعلان إن فى وظايف ونعمل مقلب فيهم لما يجوا عاوزين يشتغلوا.
وقال لك إن فى ناس حاسة إن عندها مواهب ونفسها تغنى أو تمثل، احنا نجيبهم نتريق عليهم ونضحك خلق الله عليهم،
وفى ناس تانيه عاوزه تتجوز ومش لاقيه النص التانى، احنا نفهمهم إن عندنا طلبهم، وهنحققلوهم أحلاهم ونموت الناس من الضحك عليهم.
وفى ناس بسيطة بس حاسة إنها عارفه حاجات كتير، إحنا نجيبهم نتريق على جهلهم ونحوطلهم ديل فى البنطلون، ونضحك اللى رايح واللى جاى عليهم.
ومازال البحث جار عن أفكار جديدة عن أحلام، وعن آلام، عن عيوب وقصور فينا نتريق عليها.
إيه الفن وإيه الابداع الجميل اللى يبنى المجد بجد، ويحقق لنا الانبساط المفيد اللى يضحكنا ويصلح فينا مش يضحك على أحلامنا وعلى أوجاعنا.. وفى الآخر يقولك أصل المصريين شعب بيحب الضحك وابن نكته.. يلعن أبو النكته اللى بيطلع يتريق على أحلام أو آلام أو عيوب الناس.