أنا إللى ماشفش النور ولما جيت الحياة مكنتش أعرف إنى هاعيش مسحول بيتى مش فى قصور ده فى الشوارع والرصيف هوه المخدة حجر بس جواة لسه رحمه .. أنا إللى جيت الحياة وكنت فاكر فيها رحمة سألونى عن أحلامى وقولت مش من حقى وأنا بشوفها كل يوم قدامى .. أنا طفل بس من الأحزان شعرى شاب ومن الحرمان قلبى داب شفت ياما مرمطة جيت للشوارع ومش بأيدى أخطار نصيبى جيت وتهت وسط زحمه كان نفسى ألاقى فيها رحمه عايش بس فى أحلامى والواقع كابوس قدامى وأنا دايما بسأل مين اللى رمانى أمى إللى جابتنى والحمل كسرها رمتنى ولا سندى وظهرى أبويا إللى نسينى وعلى الرصيف رمانى ولا المجتمع إللى قال ده قدره ونصيبه يعيش فى الشوارع وكأن الحياه دى مش من حقى وشايفنى متسول, ميعرفش أن أنا إنسان ؟ ولا حكومة مش شيفانى ولا شايفة حقوقى ولا بصت مرة من باب الرحمة إن أنا إنسان ولا نظام ضعيف وجبان وواخد قوتى وشايفنى أنا نكرة وخلاص الشارع بقى عنوانى أنا اليتيم بأحلامى . . . .
